Dat weet ik nich...

Wenn man di froogt, wat dütlich heet,

 

 

 

Wenn man di froogt, wat dütlich heet,

dat de anner Minsch nich wieder weet,

dann säch em blots nich int' Gesicht:

dat weet ick nich.

Ik hev dat markt. Dat is doch so:

Sächs': weet ik nich, dann hesst din Roh.

De Anner froocht di dann nich mehr,

du bis em los un freust di sehr.

Den Grund för düssen dummen Snack

wär Wiehnachtsmann mit sienen Sack..

Dat is ne tämlich lang Geschich'

Und ennet mit: dat weet ick nich.

Vöör veertein Johr, door fung dat an,

all Lüüd schnackt bloots von Wiehnachtsmann.

Un meen', nu is dat nich mehr wiet,

bit to de hillige Wiehnachtstied.

Min Papa wär bi Firma Wacker

Sowat wien Lagerobermacker.

Von morgens fröh bit duster wöör

Haar he keen Tied för siene Göörn.

Wie haarn to de Tied slechtet Wetter.

To gast bi uns wär Mamas Vetter,

en grooten Mann mit lange Hoor,

de Piep smöök un ut Hamborg woor.

De Onkel, de he vör uns weer,

gefull uns langsam mehr und mehr.

He haar Geduld mit uns und lach.

Biit Eeten un Speeln den ganzen Dach.

Ick hev mi lang nich mehr so höcht,

wie wern tofreden un vergnöcht.

Schlecht' Wetter geev dat nu nich mehr

Bien Toben un Rangeln mit Onkel Beer.

Wenn he man blots bit Wiehnacht bleev

Dat wär min gröttste Wunsch int Leev.

Doch an den allerletzten Dach,

wär dat Bett leer in sien Schloopgemach.

Ick wunner mi und dach mi dann:

He hett wohl Angst vörn Wiehnachtsmann.

Schnapp sick sien Piep und seggt keen Woort,

is enfach wech no Hamborg fohrt.

Du, Modder, frooch ik, hätt denn dien Vetter

Keen Mantel an bi düssen Wetter?

De hangt noch in sien Stuuv biet Licht.

Doch Mutter meent: Dat weet ik nich.

Se haar keen Tied, dat heev ik ahnt,

An' letzten Dach vörn Wiehnachtsabnd.

Dat geev ja noch so veel to doon,

se haar keen Tied för ehren Sohn.

Nu keek Hans drurich üm die Eck

Un seech: De Onkel, de is wech.

Wo is he bloots, weets du dat nich?

Ne, Hans, seeg ik, dat weet ik nich.

An Wiehnachtsobend weer dat meist dunkel.

De Wiehnachtsboom mit veel Gefunkel

Näm' uns schon mächtig in sien Bann.

Glieks kümmt, dach ik, de Wiehnachtsmann.

He kloppt, wie immer, an de Dör,

Hans an de Siet un ik dorföör.

Sein Bort, wie immer tämlich platt

Un ob den Rüch den grooten Sack.

He grummel, hostet, sächt to mi dann:

Hier bün ik, ik, den Wiehnachtsmann.

Weerst du denn broov, du lütten Wicht?

Fix anter ik: Dat weet ik nich.

He keek mi an, weer gar nich froh,

ik dach: Loot mi man bloots in Roh.

N lütten Wich hett he mi nennt,

as wenn he nich min Öller kennt.

Mit Mama, Papa und mit Hans

Gäv dat den sülvigen Wiehnachsdanz:

Wärs broov, häs lernt, nu säch du man!

Dat weern wie, kloor, Herrn Wiehnachtsmann.

Nu käm de Sack von sienen Rücken,

ik wull mi in de Köök verdrücken,

He reep mi trüch un grien mi an:

Machs nich den leven Wiehnachtsmann?

Nu leet he mi nich mehr in Roh

Snak von den Hilligen in Stroh.

Kennst du denn gor keen schön Gedicht?

Nee, Wiehnachtsmann, dat kenn ik nich.

Ick heff in minen groten Sack

Geschenke för das Lumpenpack....

Ik sä to em: Herrn Wiehnachtsmann,

bring mi blots Onkel Beck hier an.

Mehr will ik nich. Dat is min Wunsch.

He keek mi an un un tröch en Flunsch

Wo mach he ween? Dat is nich licht.

NeNe, min Jung, dat weet ik nich.

Nu har de Mann vör mi sien Roh

Ik glööv, he wär dorbi ganz froh.

He har mien Spruch ganz enfach klaut

Un em mi um de Ohrn haut.

Nu säch man, dat son Wiehnachtsmann

De Kinnerwünsche roden kann.

Ik krech rein nix, wat ik gern wull,

un har de Näs von den Mann voll.

Dat duur nich lang, goodby, Adjö,

Bliv man schön brav, ji beeden twee.

Dann wär dat ruhig, so wie tovöör,

Dor wummert een an unse Döör

Papa mookt op: du lachst di wech,

dor steiht den hamborgischen Beck.

uns leeven Onkel wär nu door

is Wiehnachten nicht wunnerbor?

He sett sick henn und nähm sin Piep,

Oh, wunnerschöne Wiehnachtstied!

Wo wärst du, Onkel? Weerst du wech?

Nu säch blots nich: dat weet ik nich !

Ik keek mi em genauer an,

sien Kopp, sien Hoar un ook sien Hann.

Wat wär dat blos, wat mit em wäär,

he keem mi heel verdächtich vör.

He grummel, hostet, sächt to mi dann:

Ik hev jüst snackt mit'n Wiehnachtsmann.

He läch mi bannig in de Ohrn,

Ik sull di een doch noch verkloorn.

Wenn du em noch mal droop'n wüsst

Int nächste Johr bi düssen Fest,

Leernst beeter doch mal een Gedicht

Un sächst nich mehr: Dat weet ik nich.

Ja, Onkel Beck, dat mach wohl ween,

Ok mooch em doch gern weddersehn

Mit Bort un Hoor un dien Gesich.

So is dat wohl. Mehr säch ik nich.